Ανθ ' ημών , Γουλιμής....

Χίλια μακρινά καλοκαίρια μετά
Γεράσαμε έρωτά μου , γεράσαμε
και δε ρισκάρω πιά
το δέρμα μου
στις αλμυρές προεξοχές των βράχων .
Τόσο νερό.... χαράμι.
H ανάσα σου τότε μύριζε ροδάκινο
το αίμα σου φρέσκο
έγλυφα μιά σταγόνα με την άκρη της γλώσσας .
Γελούσες , λάβετε - πίετε....
μετά , χανόσουν πάλι στις βάθρες με τους τρίτωνες
και κάτι σάπια νούφαρα-ερείπια
από ξεχασμένους Αύγουστους ,
θυμάσαι.
Που έκλεβα απ'το πρωινό φως
γιά να σε δω να γυαλίζεις,
εμβρόντητη , συντετριμμένη .
Μέσα στα ένδοξα σκουπίδια ,
τις καρπουζόφλουδες ,
το λάδι καρύδας ,
τις καπότες ενθεν κακείθεν .
Ω , οι ωραίες μέρες......