Oυδέποτε εκπίπτει...

Θα ‘ ρθει καιρός
που θα τελειώσουν οι λέξεις
θα πεθάνουν τα πράγματα
Το λαμπρό σου χαμόγελο
θα κρέμεται - συλημμένο νυφικό
στο κλαρί της συκιάς .

Νοτιάς θα τρώει τη σάρκα σου ,
και το φεγγάρι πιά θα’ναι μισό ,
σα δαγκωμένο χάπι .
Τα μάτια σου , θα δεις ..
θα ‘ ναι άδεια από θάλασσα
το αίμα σου μαύρο σαν του λαγού
σκονισμένα τα τάματα θα εκρεμμούν
κι οι απουσίες θα μολύνουν το δέρμα σου
με κάτι τόσες δα καφετιές κηλίδες .

Θα ‘ ρθει πουλάκι μου , θα δεις .
Θα φτύνεις ατ’το άλικο – παλιοί καλοί καιροί – στόμα σου ,
μονάχα μισοτελειωμένες προσευχές και σάπια δόντια .
- κραταιά η αγάπη θα ψιθυρίζεις
... ου περπερεύεται , μηδέ φυσιούται .
θα ζητιανεύεις κάνα τσιγάρο απ ‘ τους περαστικούς
- ψύχος δριμύ θα σέρνεται στον ίσκιο σου ,
σαν το σκυλί με το σπασμένο πόδι .

...Τότε λοιπόν , θα έχει οριστικά εκπέσει
και μόνο η νύχτα θα μας περιμένει έξω
φουμάροντας με νύχια κίτρινα ,
γιά αυτή την τόσο άκαιρη τελευταία μεταγωγή ..........