Λόγια του αέρος...

Βγήκα να φαρμακώσω κανα τσίπουρο, ξέρεις..Ηρθε ο Γιορδάνης με τα σέα και τα μέα, αμίλητος, βαρύς, σαν επιτόκιο στεγαστικού να πούμε, ρώτησε με το βλέμμα, έκανα πως χάζευα τους βασιλιάδες στην κορνίζα - πλάϊ στο εικονοστάσι τους είχε βάλει ο κερατάς- έτσι για το γαμώτο.
Τσιγάρο,γουλιά,ξερόβηχας,κομμάτι μαριδάκι παστό και τούμπαλιν.
Ξαφνικά, φωνή αντρικιά από δίπλα, θυμός-παράπονο, αχταρμάς, δεν έβγαινε άκρη:
-Δε μας τα λες καλά Μαγδαληνή..
- Μάγδα, να χαρείς, Μάγδα με γνώρισες.
- Μάγδα σε γνώρισα όταν πηδιόμαστε ...πάνε τόσα
φεγγάρια τώρα, δεν ειν' έτσι Μαγδαληνή?
- Κι έτσι να είναι, τι αλλάζει ρε Γιώργη? Ζήτησες να'
ρθω, να μου πεις λέει, ήρθα, πες μου λοιπόν.
-Με πούλησες καργ...Μαγδαληνή, με πούλησες. Ετσι?
- Ακου Γιώργη, για να μη το κουράζουμε όλο με τα ίδια
και τα ίδια. Σε πούλησα, λες. Είχα χίλια παραμύθια
αν προτιμάς, να ρίξω βάλσαμο στην πληγή αλλά δε
θέλησες.
Είπες να ρίξεις στο σταυρό εξαρχής, δε λέω, εκτίμησα.
- Ωραία. Εχουμε τουλάχιστον την εκτίμησή σου..
-Λίγη σου πέφτει δηλαδή?
-Λίγη μου πέφτεις, δηλαδή.
- Ε, ναι ρε Γιώργη, σε πούλησα.Οπως τα λες είναι.
Πουτάνα ήμουν - ή ξέχασες πού γνωριστήκαμε-
πουτάνα είμαι, τι περίμενες λοιπόν από μια πουτάνα,
σε πούλησα. Κι αν θες να ξέρεις Γιωργάκη...-
- Μη με λες έτσι σε παρακαλώ....
-κι αν θες να ξέρεις και σε πολύ καλή τιμή μάλιστα.
- αλλιώς ξεκινήσαμε, κοίτα τώρα τα χαϊρια μας, τι
ήθελες, τι περίμενες ότι θα κάνω ρε συ Γιώργη,
ξεκίνησα από κάτι ψευτοασημικά, δήθεν για την
προίκα μου αμα βρισκόταν "το καλό παιδί",ύστερα τα
φουστάνια που με ψώνιζες, κουβέρτες, κιλίμια,
έπιπλα, ότι πουλιόταν τό' δωσα. η κάμαρη άδεια,
έβλεπες, κάθε φορά που 'ρχόσουν κάτι έλειπε,
έβλεπες, δε μιλούσες, εκτίμησα, σ' άφησα
τελευταίον.
- Τελευταίον?...
- Τέλειωσαν όλα, δεν υπήρχε άλλο για σκότωμα,ήρθε
η ώρα Γιώργη, ετσι ήρθαν τα γαμημένα τα
πράματα, η σειρά σου που λένε, μη το
παίρνεις προσωπικά....
- Αλλά ??? Πώς αλλιώς να το πάρω ρε Μαγδαληνή?
Εδώ οι τόνοι ανέβηκαν, ο μάστορας δε φαινόταν να την παλεύει πια με τον "πολιτισμένο" διάλογο, μάλλον μπερδεύτηκε κι ο Γιορδάνης με τα τόσα "παίρνεις" και "να πάρω" κι ήρθε μια δόση και στάθηκε με την ποδιά στο χέρι, πάνω απ' τα κεφάλια τους:
- Oρίστε, οι κύριοι, τι θα πάρετε?
Κοιτάχτηκαν, -πρώτη φορά απ΄'την ώρα που ήρθανε-, στα μάτια. Πρώτη άρχισε να γελάει αυτή (το περίμενα). Καπάκι, με μικρή καθυστέρηση, τον πνίξανε κι αυτόν τα γέλια. Γελούσε να φανταστείς, ακόμη κι όταν πλήρωνε το Γιορδάνη που ήταν ο μόνος αγέλαστος στην παρέα.

Του 'κανα σήμα (με τα δάχτυλα) να φέρει άλλο ένα. Διπλό. Είχαμε νύχτα μπροστά μας ακόμη.....

ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Ο κουνιάδος χρωστάει τον ενφια αλλά στο προικώο μια χαρά στρογγυλοκάθησε για διακοπές,
ο μπατζανάκης πήρε εσπα και κάνει ανακαίνιση το ψιλικατζίδικο,
η Σιτσα άλλαξε -πάλι- βαφή αλλά η ρίζα-κάγκελο,
τα παιδιά πρέπει να γράψουμε αγγλικά για φέτος,
 να δούμε πότε θα πάμε κι απ' την ξαδέρφη του άντρα μου που είδανε δυό φράγκα στα χέρια τους από τη μακαρίτισσα και τρέξανε ν' αλλάξουν το σαλόνι,
είδες μωρή που διορίστηκε ο Πάκης φύλακας στο νεκροταφείο και τώρα γυρνάει η Νίτσα η χοντρή και λέει σ' όλο τον κόσμο "εμείς τώρα, είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι..", 
η Αννούλα πάλι, έχουν δυό χρόνια με κείνον τον ξερακιανό το Φωτη της κυρα-Μαρίκας αλλά παιδιά γιοκ, να δεις αυτή θα φταίει και δεν το λένε, 
ο δε Μπάμπης, μιά χαρά είν' αυτός, στην τράπεζα, μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, 
άκουσες καλέ οι φωτιές στη Βραζιλία, Κούγκι το κάνανε σου λέει, Κούγκι, 
δε βαριέσαι κουμπάρα μου, όσους κλείνει μέσα η πόρτα σου το βράδυ ..... υγεία να υπάρχει κι όλα τ' άλλα βρίσκονται.

"Ο φοβερός μήνας Ιούλιος"

Παγωμένα κεράσια του Ιουλίου.
(προσεχώς, φέτες καρπούζι με τυρί από δίπλα,ως συνήθως).
Τραβηγμένα σκούρα, κάτι αρχαίες ασπρόμαυρες στο "καλό" σαλόνι των μουσαφίρηδων.
Κάμποσοι απόντες..κι όσοι έμειναν, τάχα εκπλήσσονται:
"για δες πώς ήμουν!....".
φέρνεις με συνωμοτικό (σχεδόν τσακισμένο στις άκρες) χαμόγελο, το βάζο με το άσπρο γλυκό.
-"για δες πώς ήμουν".....
αποφεύγω κοιτώντας αορίστως πάνω, μετράω τις στροφές του ανεμιστήρα που είχε φέρει τότε, απ' το ταξίδι, ο καπετάνιος.
Ξοδεύτηκες κι εσύ, "ατυχήσασα" άλλων καιρών, με τόσα "αν" και "θα μπορούσε....."
αλλά δεν έκατσε η ρημάδα η μπίλια, στεγνώσανε πιά και τα μέσα σου, μέσα σ' αυτά τα ήσυχα σαλόνια του καλοκαιριού,
να περνάς πάλι και πάλι τις ίδιες ατσαλάκωτες κολαρίνες
-μούμιες απ' τον καιρό και την ακινησία-
να καμαρώνεις "κοίτα γιακά!"
πίνοντας ένα "μικρό τελευταίο" στο μισοσκόταδο,
εν αναμονή και αυτού του Αυγούστου, 2019.

Καλαμαράκια vs μυδοπίλαφο

Λίγη ησυχία ρε αδερφέ...νταξ' Καθαροδευτέρα λες, θα πιείς και μια νταμιτζάνα "άνευ" με τα μπατζανάκια, θα ξεκληρίσεις και κανα κοπάδι καλαμαράκια (..λόγω της...ημέρας!....) ε, να μη λουστείς και τη γαβάθα τον ταραμά που τον κάνει ωραίο η κουμπάρα (κι άλλα ωραία κάνει αλλά...τέλος πάντων, λόγω της ημέρας....) , θα ευχηθεις ένθεν κακείθεν "Καλή Σαρακοστή " (κι άλλα ουζα, γαριδοκαλαμάρια και τα σχετικά υποστηρικτικά, για τη ...νηστεία πάντα), ε, θα κανονίσεις και καμμιά εκδρομή ("εσείς ΠΟΥ θα κάνετε Πάσχα"? ...) που το ..καλούνε οι μέρες, μια χαρά είν' όλα αυτά, τα 'κανες και θα τα ξανακάνεις και πάλι απ' την αρχή (λόγω της ημέρας...), το μόνο που ίσως μπορείς να δοκιμάσεις για φέτος, είναι να τα κάνεις όλα όπως τα ξέρεις αλλά κομμάτι πιό ήσυχα....λίγο πιό μέσα σου ρε αδερφέ....

Τα κρί­ματα σου, άβυσσος πολλή

«Τα κρί­ματα σου, άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. λε', 7).
Ο εαυτός μας, το δίκιο μας, η αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα μας....πόσο φτηνά και πόσο ακατάλληλα εργαλεία για να κατανοήσουμε τους δρόμους της αγάπης Του....Μια πολύ βασανισμένη ψυχή, παραπονιόταν όποτε βρισκόμαστε ότι γεννήθηκε μουτζωμένη, ότι έχει το μαλακομαγνήτη, ότι ο Θεός εκείνην ούτε να τη φτύσει....δε μπορούσε αλλιώς να εξηγήσει πώς συνέβαινε αυτή, ένα άτομο με τραγικά θέματα εγκατάλειψης, προσέλκυε μόνιμα στη ζωή της συντρόφους που φοβούνταν πάνω απ' όλα την δέσμευση....Το 'λεγε κακό κάρμα, το' λεγε εκ γενετής γκαντεμιά...γκρίνιαζε και θύμωνε με τους πάντες και τα πάντα, στο κούτελό της είχε ταμπέλα που αναβόσβηνε "η ξυνή". Είχε τα "δίκια της" κι αυτή αλλά μου φαίνονταν πολύ μίζερα. Πολλές φορές υποψιαζόμουνα κι άλλες τόσες προσπάθησα να μεταδώσω την πίστη μου ότι πίσω από όλη αυτή την επαναλαμβανόμενη 'γκαντεμιά" , πίσω από όλους εκείνους τους μοναδικά ακατάλληλους συντρόφους...πίσω απ' όλες τις μαύρες μέρες της - για μιά ακόμα φορά- εγκατάλειψης , ΙΣΩΣ να κρυβόταν απλά μια βαθιά πληγή που ποτέ δεν είχε θεραπευτεί και που δημιουργούσε ξανά και ξανά το ίδιο σκηνικό του πόνου και των χωρισμών, μόνο και μόνο για να ανεβαίνει -πάλι- στο προσκήνιο και να διεκδικεί εκ νέου τη θεραπεία της.... μια πληγή που κάθε φορά που "κινδύνευε" να ξεχαστεί αθεράπευτη έστηνε τη σκηνή που θα την έφερνε ξανά στην επιφάνεια, μήπως αυτή τη φορά, μια συγχώρεση, κατάφερνε να την κλείσει........

.τα μεταξωτά βρακιά....

"Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην ...αλλά μάχαιραν". Πολλοί τότε (και τώρα) δεν την πολυπήραν στα σοβαρά αυτή τη "μάχαιρα" και πίστεψαν ότι η απαθής αγαπολογία των διάφορων -αυτιστικών- ινδοευρωπαϊκων προτάσεων , θα ήταν μια καλή και ίσως πιό ...ψαγμένη εναλλακτική, από την ετικέτα του..."θεούσου"/ "κοαμοκαλόγηρου". Βέβαια, όσοι εξ' αυτών έστω και από περιέργεια δοκίμασαν να κρατήσουν αυτήν την "μάχαιραν", πατώντας πάνω στα βήματά Του, είδαν με πραγματικό τρόμο πόσα απίδια έπαιρνε ο σάκος και την έκαναν με μεγάλες δρασκελιές για τα...... "ειρηνικά" και προφανώς λιγότερο "ψυχοβγαλτικά"...μετόπισθεν.
Εν τέλει, ο πρώτος κανόνας του δικού Του παιχνιδιού: " δώσε αίμα, πάρε πνεύμα" , θέλει αληθινά σκληροτράχηλο κ.....λο που δεν διαθέτουμε οι περισσότεροι (με πρώτον το γράφοντα ασφαλώς).

Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Πέρα από την επιτυχία και το κατόρθωμα, υπάρχει λένε κι ένας άλλος δρόμος (και ίσως πιο..."δρόμος" από τον άλλον) για να μπορέσουμε -όπως, όσο και όσοι μπορέσουμε - να νοιώσουμε το βάθος των ανθρώπων απέναντί μας: είναι ο σίγουρος (για τους περισσότερους από μας) δρόμος της αποτυχίας.
Συντετριμμένος από συνεχόμενες ήττες, μπορείς να φτάσεις στο βυθό της καρδιάς σου το ίδιο καλά όσο κι ένας σκληροτράχηλος, πετυχημένος αγωνιστής.
Και μπορείς να δεις το ίδιο βαθιά (αν μη και περισσότερο) στην καρδιά των άλλων, όσο και εκείνοι που τελικά τα κατάφεραν..
Γνωρίζω ανθρώπους που φτάσανε σε πολύ υψηλά μέτρα, έχοντας πρακτικά αποτύχει σε οτιδήποτε και αν προσπάθησαν σε όλη τους τη ζωή.
Η προσωπική ταπείνωση που ζούσαν πέφτοντας από τη μιά αστοχία στην άλλη, τους δίδαξε -και δίδαξαν- πολύ περισσότερα από τις επιτυχίες που ίσως να είχαν, αν τα πράγματα τους είχαν έρθει αλλιώς.

Ερωντας είναι, δεν είναι γέρωντας

" Χειμὼν βαρύς, ἐπὶ ἡμέρας ὁ οὐρανὸς κλειστός. Ἐπάνω εἰς τὰ βουνὰ χιόνες, κάτω εἰς τὸν κάμπον χιονόνερον. Ἡ πρωία ἐνθύμιζε τὸ δημῶδες:
Βρέχει, βρέχει καὶ χιονίζει,
κι ὁ παπὰς χειρομυλίζει....."
https://www.facebook.com/elias.anastasiadis.92/videos/182154486091960/?t=8

-0:58

Α

Αλητεία στο Μουδιάνο....όσο προλαβαίνουμε ακόμη πριν του γ@.....νε τη μάννα- ανάπλαση με το συμπάθειο...

Το κομμάτι που έλειπε..

Tόσα χρόνια διαπραγματεύομαι -μεταξύ άλλων- την αγάπη..τόσα χρόνια έδωσα λίγα και μού 'δωσαν πολλά, έφαγα τα μούτρα μου ή και τα δικά τους, δεν έχω παράπονο, μου έλειπε όμως ενα γ@...νο κομματάκι από το παζλ και δεν έκλεινε, έχασκε έτσι ανοιχτό και με γλεντούσε....
Χθες βράδυ, κάτσαμε στο τραπέζι οι δυό μας, εγώ κι η Σταυριανή (11,5 χρονώ). Η μεγάλη κάτι ήθελε να δει, έφτιαξε ένα τοστ κι εξαφανίστηκε.Μείναμε οι δυό μας το λοιπόν, σοβάρεψε ξαφνικά και μου' πιασε την κουβέντα. Είχαμε ένα δύσκολο, ηθικό κατά βάση ζήτημα στο σπίτι, περί του πρακτέου σε μιά περίπτωση όπου όσο κι αν κοπανιόμουνα δεν έβγαζα άκρη, κάθε πιθανή ΛΟΓΙΚΗ λύση, φαινόταν τελικά το ίδιο άχρηστη, ανέφικτη ή αποτρόπαια. Η μικρή, μετά το "μπαμπά, να σου πω?....", ξερόβηξε, σκούπισε τα γυαλιά της, το πήρε απόφαση και μου την έριξε: "Στη ζωή μπαμπά, υπάρχουν περιπτώσεις που αφού τελειώσεις με όλα όσα μπορεί να σου δώσει η λογίκή, υπάρχει μόνο ένας άλλος δρόμος για ν' αποφασίσεις." - Ε?....??? τι...ποιός δρ.... "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ μπαμπα". - Ναι.....και??? "Ε, αυτή λοιπόν, είναι μια τέτοια περίπτωση. Να κάνεις όπως σου λέει η καρδιά σου". (τα λόγια είναι τα λόγια της, ακριβώς όπως μου τα'πε, ακριβώς όμως).
Σήμερα, άλλη μέρα. Κάτι σκάλιζα στο pc έρχεται αυτή τη φορά η μεγάλη, η Ιωάννα (14 χρ.). "Μπορείς ν' ακούσεις κάτι στιχάκια από ένα τραγούδι από τη....Μαρία την άσχημη και να μου το βρεις? - το θέλω". Μαρία η άσχημη τώρα....τέλος πάντων, κάποιος πρέπει πάντα να κάνει τη βρόμικη δουλειά, μόνο που όταν είπα "ασ'το θα το ψάξω κι αν βρω κάτι....", δεν είχα ιδέα πόσο βρόμικη θα ήταν η συγκεκριμένη δουλειά. Δυόμιση σκάρτες ώρες μετά, έψαχνα. Παντού, κάθε πιθανό συνδιασμό.Τα παράτησα, νικημένος. Με τίποτα. Θα 'χα ακούσει και καμμιά 500ρια κομμάτια, ξέσκισα τα ψαχτήρια, απλά, τοίχος. Κάθιδρος παραδέχτηκα ότι "δε γίνεται, δεν το βρίσκω" , μόλις που άκουσα "οκ μπαμπά μου όλα καλά, ησύχασε τώρα, δεν πειράζει...".
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ???? Α-πο-κλεί-ε-ται. Πάμε άλλη μία.
Ηταν το τελευταίο , όπως γίνεται και στις ταινίες.Το τελευταίο ρε π..στη μου, το τελευταίο. Κλείσαμε τρίωρο γεμάτο πια.Αλλά ήταν εκεί. Έγραψα τον τίτλο σ' ενα χαρτί και της το πήγαινα όπως κρατάει ο παπάς το Δισκοπότηρο.Κοιμόταν.Το άφησα στο μαξιλάρι της κι έφυγα, στα νύχια.
Όταν ξαναγύρισα τα μάτια μου σ' εκείνο το ατέλειωτο παζλ της αρχής, έμεινα μ@λ@κας. Τελείως όμως. Εκείνο το κέρατο που έλειπε, ήταν τώρα στη θέση του. Τόσα χρόνια.....και να' το.Εκεί, όπως έπρεπε.
Σήκωσα τους ώμους και πήγα να πιώ τον καφέ μου που είχε σταλώσει, σφυρίζοντας χαμηλά το κομμάτι. Το κομμάτι της : https://www.youtube.com/watch?v=rfm-RlkehUk&fbclid=IwAR3gzS4uRZqdPUpf3V1Mt4fQVL6EsD8OBKxBpicQ38LmCWZce5zkJoNjiBo

Ικανούσθω το κοινωνικόν

Είπε ένα γεροντάκι " Υστερα από τόσα χρόνια νηστείας, ξαγρύπνιας και προσευχής, νομίζω εν τέλει πως η μεγαλύτερη, η σκληρότερη, η πιό επίπονη άσκηση , είναι η κοινωνία προσώπων"....το ξαναβρήκα στους Κανόνες: και αν τίποτε άλλο -λέει- δεν μπορείς να καταφέρεις και αν δεν τα βγάζεις πέρα με τους άλλους αγώνες..."ικανούσθω το κοινωνικόν" , να είναι αρκετό για σένα να "βλέπεις" το πρόσωπο του άλλου, να του λες έστω μια καλημέρα, μέσα από την καρδιά σου.
Αυτό το "λίγο" , το "τόσο πολύ"...

Του Οσίου Γελασίου (του μίμου)

Όλοι μας, δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από μια ανοιχτή πληγή.

Ξεχάστε τα κομψευόμενα στιχάκια, την αλήθεια θα τη βρείτε στους καζαμίες.

Ελπίδα μου ζήτησες, δεν είχα παρά ένα τελευταίο ladose.

Aποτύχαμε κατά κράτος καρδιά μου.

Άγιος, είναι συνήθως ένας πετυχημένος καταθλιπτικός (αλλά "και των αγίων άψηται μώμος").

Τα περί παραμυθίας, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...

Κι η μοναξιά του Σταυρού, πάντα εκεί, να παρωδεί κάθε έννοια μέριμνας και συμπαράστασης.

Τόση νύχτα, ποτέ.