Καλαμαράκια vs μυδοπίλαφο

Λίγη ησυχία ρε αδερφέ...νταξ' Καθαροδευτέρα λες, θα πιείς και μια νταμιτζάνα "άνευ" με τα μπατζανάκια, θα ξεκληρίσεις και κανα κοπάδι καλαμαράκια (..λόγω της...ημέρας!....) ε, να μη λουστείς και τη γαβάθα τον ταραμά που τον κάνει ωραίο η κουμπάρα (κι άλλα ωραία κάνει αλλά...τέλος πάντων, λόγω της ημέρας....) , θα ευχηθεις ένθεν κακείθεν "Καλή Σαρακοστή " (κι άλλα ουζα, γαριδοκαλαμάρια και τα σχετικά υποστηρικτικά, για τη ...νηστεία πάντα), ε, θα κανονίσεις και καμμιά εκδρομή ("εσείς ΠΟΥ θα κάνετε Πάσχα"? ...) που το ..καλούνε οι μέρες, μια χαρά είν' όλα αυτά, τα 'κανες και θα τα ξανακάνεις και πάλι απ' την αρχή (λόγω της ημέρας...), το μόνο που ίσως μπορείς να δοκιμάσεις για φέτος, είναι να τα κάνεις όλα όπως τα ξέρεις αλλά κομμάτι πιό ήσυχα....λίγο πιό μέσα σου ρε αδερφέ....

Τα κρί­ματα σου, άβυσσος πολλή

«Τα κρί­ματα σου, άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. λε', 7).
Ο εαυτός μας, το δίκιο μας, η αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα μας....πόσο φτηνά και πόσο ακατάλληλα εργαλεία για να κατανοήσουμε τους δρόμους της αγάπης Του....Μια πολύ βασανισμένη ψυχή, παραπονιόταν όποτε βρισκόμαστε ότι γεννήθηκε μουτζωμένη, ότι έχει το μαλακομαγνήτη, ότι ο Θεός εκείνην ούτε να τη φτύσει....δε μπορούσε αλλιώς να εξηγήσει πώς συνέβαινε αυτή, ένα άτομο με τραγικά θέματα εγκατάλειψης, προσέλκυε μόνιμα στη ζωή της συντρόφους που φοβούνταν πάνω απ' όλα την δέσμευση....Το 'λεγε κακό κάρμα, το' λεγε εκ γενετής γκαντεμιά...γκρίνιαζε και θύμωνε με τους πάντες και τα πάντα, στο κούτελό της είχε ταμπέλα που αναβόσβηνε "η ξυνή". Είχε τα "δίκια της" κι αυτή αλλά μου φαίνονταν πολύ μίζερα. Πολλές φορές υποψιαζόμουνα κι άλλες τόσες προσπάθησα να μεταδώσω την πίστη μου ότι πίσω από όλη αυτή την επαναλαμβανόμενη 'γκαντεμιά" , πίσω από όλους εκείνους τους μοναδικά ακατάλληλους συντρόφους...πίσω απ' όλες τις μαύρες μέρες της - για μιά ακόμα φορά- εγκατάλειψης , ΙΣΩΣ να κρυβόταν απλά μια βαθιά πληγή που ποτέ δεν είχε θεραπευτεί και που δημιουργούσε ξανά και ξανά το ίδιο σκηνικό του πόνου και των χωρισμών, μόνο και μόνο για να ανεβαίνει -πάλι- στο προσκήνιο και να διεκδικεί εκ νέου τη θεραπεία της.... μια πληγή που κάθε φορά που "κινδύνευε" να ξεχαστεί αθεράπευτη έστηνε τη σκηνή που θα την έφερνε ξανά στην επιφάνεια, μήπως αυτή τη φορά, μια συγχώρεση, κατάφερνε να την κλείσει........

.τα μεταξωτά βρακιά....

"Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην ...αλλά μάχαιραν". Πολλοί τότε (και τώρα) δεν την πολυπήραν στα σοβαρά αυτή τη "μάχαιρα" και πίστεψαν ότι η απαθής αγαπολογία των διάφορων -αυτιστικών- ινδοευρωπαϊκων προτάσεων , θα ήταν μια καλή και ίσως πιό ...ψαγμένη εναλλακτική, από την ετικέτα του..."θεούσου"/ "κοαμοκαλόγηρου". Βέβαια, όσοι εξ' αυτών έστω και από περιέργεια δοκίμασαν να κρατήσουν αυτήν την "μάχαιραν", πατώντας πάνω στα βήματά Του, είδαν με πραγματικό τρόμο πόσα απίδια έπαιρνε ο σάκος και την έκαναν με μεγάλες δρασκελιές για τα...... "ειρηνικά" και προφανώς λιγότερο "ψυχοβγαλτικά"...μετόπισθεν.
Εν τέλει, ο πρώτος κανόνας του δικού Του παιχνιδιού: " δώσε αίμα, πάρε πνεύμα" , θέλει αληθινά σκληροτράχηλο κ.....λο που δεν διαθέτουμε οι περισσότεροι (με πρώτον το γράφοντα ασφαλώς).

Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Πέρα από την επιτυχία και το κατόρθωμα, υπάρχει λένε κι ένας άλλος δρόμος (και ίσως πιο..."δρόμος" από τον άλλον) για να μπορέσουμε -όπως, όσο και όσοι μπορέσουμε - να νοιώσουμε το βάθος των ανθρώπων απέναντί μας: είναι ο σίγουρος (για τους περισσότερους από μας) δρόμος της αποτυχίας.
Συντετριμμένος από συνεχόμενες ήττες, μπορείς να φτάσεις στο βυθό της καρδιάς σου το ίδιο καλά όσο κι ένας σκληροτράχηλος, πετυχημένος αγωνιστής.
Και μπορείς να δεις το ίδιο βαθιά (αν μη και περισσότερο) στην καρδιά των άλλων, όσο και εκείνοι που τελικά τα κατάφεραν..
Γνωρίζω ανθρώπους που φτάσανε σε πολύ υψηλά μέτρα, έχοντας πρακτικά αποτύχει σε οτιδήποτε και αν προσπάθησαν σε όλη τους τη ζωή.
Η προσωπική ταπείνωση που ζούσαν πέφτοντας από τη μιά αστοχία στην άλλη, τους δίδαξε -και δίδαξαν- πολύ περισσότερα από τις επιτυχίες που ίσως να είχαν, αν τα πράγματα τους είχαν έρθει αλλιώς.