Tότε στην Τεργέστη. Έπεσα - κατά τύχην που λένε- στη Μαρία την Ελληνίδα.
Δηλαδή, τι Ελληνίδα, Πυργιώτισσα πες , αναντάν μπαμπαντάν και (κατά
φαντασίαν) φοιτήτρια. Γινομαστε κάθε βράδυ ζάντες με κρασιά και τέτοια
δικά τους, δεύτερα, απ' το σούπερ (μάντεψε ποιός πλήρωνε...), έφτιαχνε η
Μαρία και κάτι πανίνα με σαλάμι αλογίσο ξερωγω (μάντεψε ποιός κτλ....)
πιάναμε το μουχαμπέτι ως τις δύο σκάρτες που εμφανιζόταν βρίζοντας (σε
διάλεκτο) η πατρόνα και καταλάβαινα απ' το ύφος και τα
νοήματα ότι μας έλεγε να ξεκουμπιστούμε απ' την κουζίνα γιατί " οι
άνθρωποι κοιμούνται τέτοια ώρα, δε γκαρίζουν και μάλιστα σε ξένη γλώσσα
που δεν την καταλαβαίνουν οι άλλοι....." - πάνω κάτω δηλαδή αυτά έμοιαζε
να λέει, φαντάσου ούτε η Μαρία (που είχε χαμηλώσει έγκαιρα το βλέμα και
παρίστανε τη ντροπιασμένη) προλάβαινε να τα μεταφράζει όλα, μεσ' απ' τα
δόντια της.
Ε, μετά τι να κάνουμε, πηγαίναμε στο δωμάτιό της (πιό
μεγάλο, πιό καθαρό) και πηδιόμασταν - καλά, μη φανταστείς..-απλά
φαινόταν τότε ο μόνος λογικός τρόπος για να βγάλουμε τη νύχτα, ούτε
τράπουλα δεν είχαμε, καταλαβαίνεις....
Την άλλη μέρα, κύριοι,
βόλτες και καφενεία (ναι, μάντεψε..) και άγχος για τις εξετάσεις (αυτή),
τα δύο πρώτα και άγχος (τελειώναν τα λεφτά!) εγώ, γούστο είχε, δε μπορώ
να πω. Εκείνη μ' έμαθε τις πίτσες με το μέτρο, τόσες με το συμπάθειο
εκείνη και κάτι πορτοκαλάδες, αμάρες τις λέγανε, σκέτο φαρμάκι ήταν
φίλε, κάτι ανάμεσα σε κώνειο κι εντομοκτόνο, τον άπιωτο είχανε, μην
ρωτάς....
Φεύγοντας για Βενετία, πρόλαβε και με δάγκωσε κάτι λίγα
ακόμη, τα οποία και θα επέστρεφε "αμέσως μόλις ερχόταν η επιταγή απ' το
σπίτι" και να μην ανησυχώ καθόλου, ανησυχούσα η αλήθεια αλλά... τέτοιες
ώρες-τέτοια λόγια.
Φράγκα δεν έλαβα βέβαια ποτέ, μιά κάρτα μόνο απ'
τη Ρώμη με κάτι μαϊμούδες που έκαναν ζογκλερικά πάνω σ' ένα κατακόκκινο
ποδήλατο κι έγραφε "la vita e bella, Μaria".
Ωραία κάρτα, χάθηκε σε κάποια μετακόμιση. Μάλλον.
