Τα κρί­ματα σου, άβυσσος πολλή

«Τα κρί­ματα σου, άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. λε', 7).
Ο εαυτός μας, το δίκιο μας, η αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα μας....πόσο φτηνά και πόσο ακατάλληλα εργαλεία για να κατανοήσουμε τους δρόμους της αγάπης Του....Μια πολύ βασανισμένη ψυχή, παραπονιόταν όποτε βρισκόμαστε ότι γεννήθηκε μουτζωμένη, ότι έχει το μαλακομαγνήτη, ότι ο Θεός εκείνην ούτε να τη φτύσει....δε μπορούσε αλλιώς να εξηγήσει πώς συνέβαινε αυτή, ένα άτομο με τραγικά θέματα εγκατάλειψης, προσέλκυε μόνιμα στη ζωή της συντρόφους που φοβούνταν πάνω απ' όλα την δέσμευση....Το 'λεγε κακό κάρμα, το' λεγε εκ γενετής γκαντεμιά...γκρίνιαζε και θύμωνε με τους πάντες και τα πάντα, στο κούτελό της είχε ταμπέλα που αναβόσβηνε "η ξυνή". Είχε τα "δίκια της" κι αυτή αλλά μου φαίνονταν πολύ μίζερα. Πολλές φορές υποψιαζόμουνα κι άλλες τόσες προσπάθησα να μεταδώσω την πίστη μου ότι πίσω από όλη αυτή την επαναλαμβανόμενη 'γκαντεμιά" , πίσω από όλους εκείνους τους μοναδικά ακατάλληλους συντρόφους...πίσω απ' όλες τις μαύρες μέρες της - για μιά ακόμα φορά- εγκατάλειψης , ΙΣΩΣ να κρυβόταν απλά μια βαθιά πληγή που ποτέ δεν είχε θεραπευτεί και που δημιουργούσε ξανά και ξανά το ίδιο σκηνικό του πόνου και των χωρισμών, μόνο και μόνο για να ανεβαίνει -πάλι- στο προσκήνιο και να διεκδικεί εκ νέου τη θεραπεία της.... μια πληγή που κάθε φορά που "κινδύνευε" να ξεχαστεί αθεράπευτη έστηνε τη σκηνή που θα την έφερνε ξανά στην επιφάνεια, μήπως αυτή τη φορά, μια συγχώρεση, κατάφερνε να την κλείσει........