Ικανούσθω το κοινωνικόν

Είπε ένα γεροντάκι " Υστερα από τόσα χρόνια νηστείας, ξαγρύπνιας και προσευχής, νομίζω εν τέλει πως η μεγαλύτερη, η σκληρότερη, η πιό επίπονη άσκηση , είναι η κοινωνία προσώπων"....το ξαναβρήκα στους Κανόνες: και αν τίποτε άλλο -λέει- δεν μπορείς να καταφέρεις και αν δεν τα βγάζεις πέρα με τους άλλους αγώνες..."ικανούσθω το κοινωνικόν" , να είναι αρκετό για σένα να "βλέπεις" το πρόσωπο του άλλου, να του λες έστω μια καλημέρα, μέσα από την καρδιά σου.
Αυτό το "λίγο" , το "τόσο πολύ"...