Ερωντας είναι, δεν είναι γέρωντας

" Χειμὼν βαρύς, ἐπὶ ἡμέρας ὁ οὐρανὸς κλειστός. Ἐπάνω εἰς τὰ βουνὰ χιόνες, κάτω εἰς τὸν κάμπον χιονόνερον. Ἡ πρωία ἐνθύμιζε τὸ δημῶδες:
Βρέχει, βρέχει καὶ χιονίζει,
κι ὁ παπὰς χειρομυλίζει....."
https://www.facebook.com/elias.anastasiadis.92/videos/182154486091960/?t=8

-0:58

Α

Αλητεία στο Μουδιάνο....όσο προλαβαίνουμε ακόμη πριν του γ@.....νε τη μάννα- ανάπλαση με το συμπάθειο...

Το κομμάτι που έλειπε..

Tόσα χρόνια διαπραγματεύομαι -μεταξύ άλλων- την αγάπη..τόσα χρόνια έδωσα λίγα και μού 'δωσαν πολλά, έφαγα τα μούτρα μου ή και τα δικά τους, δεν έχω παράπονο, μου έλειπε όμως ενα γ@...νο κομματάκι από το παζλ και δεν έκλεινε, έχασκε έτσι ανοιχτό και με γλεντούσε....
Χθες βράδυ, κάτσαμε στο τραπέζι οι δυό μας, εγώ κι η Σταυριανή (11,5 χρονώ). Η μεγάλη κάτι ήθελε να δει, έφτιαξε ένα τοστ κι εξαφανίστηκε.Μείναμε οι δυό μας το λοιπόν, σοβάρεψε ξαφνικά και μου' πιασε την κουβέντα. Είχαμε ένα δύσκολο, ηθικό κατά βάση ζήτημα στο σπίτι, περί του πρακτέου σε μιά περίπτωση όπου όσο κι αν κοπανιόμουνα δεν έβγαζα άκρη, κάθε πιθανή ΛΟΓΙΚΗ λύση, φαινόταν τελικά το ίδιο άχρηστη, ανέφικτη ή αποτρόπαια. Η μικρή, μετά το "μπαμπά, να σου πω?....", ξερόβηξε, σκούπισε τα γυαλιά της, το πήρε απόφαση και μου την έριξε: "Στη ζωή μπαμπά, υπάρχουν περιπτώσεις που αφού τελειώσεις με όλα όσα μπορεί να σου δώσει η λογίκή, υπάρχει μόνο ένας άλλος δρόμος για ν' αποφασίσεις." - Ε?....??? τι...ποιός δρ.... "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ μπαμπα". - Ναι.....και??? "Ε, αυτή λοιπόν, είναι μια τέτοια περίπτωση. Να κάνεις όπως σου λέει η καρδιά σου". (τα λόγια είναι τα λόγια της, ακριβώς όπως μου τα'πε, ακριβώς όμως).
Σήμερα, άλλη μέρα. Κάτι σκάλιζα στο pc έρχεται αυτή τη φορά η μεγάλη, η Ιωάννα (14 χρ.). "Μπορείς ν' ακούσεις κάτι στιχάκια από ένα τραγούδι από τη....Μαρία την άσχημη και να μου το βρεις? - το θέλω". Μαρία η άσχημη τώρα....τέλος πάντων, κάποιος πρέπει πάντα να κάνει τη βρόμικη δουλειά, μόνο που όταν είπα "ασ'το θα το ψάξω κι αν βρω κάτι....", δεν είχα ιδέα πόσο βρόμικη θα ήταν η συγκεκριμένη δουλειά. Δυόμιση σκάρτες ώρες μετά, έψαχνα. Παντού, κάθε πιθανό συνδιασμό.Τα παράτησα, νικημένος. Με τίποτα. Θα 'χα ακούσει και καμμιά 500ρια κομμάτια, ξέσκισα τα ψαχτήρια, απλά, τοίχος. Κάθιδρος παραδέχτηκα ότι "δε γίνεται, δεν το βρίσκω" , μόλις που άκουσα "οκ μπαμπά μου όλα καλά, ησύχασε τώρα, δεν πειράζει...".
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ???? Α-πο-κλεί-ε-ται. Πάμε άλλη μία.
Ηταν το τελευταίο , όπως γίνεται και στις ταινίες.Το τελευταίο ρε π..στη μου, το τελευταίο. Κλείσαμε τρίωρο γεμάτο πια.Αλλά ήταν εκεί. Έγραψα τον τίτλο σ' ενα χαρτί και της το πήγαινα όπως κρατάει ο παπάς το Δισκοπότηρο.Κοιμόταν.Το άφησα στο μαξιλάρι της κι έφυγα, στα νύχια.
Όταν ξαναγύρισα τα μάτια μου σ' εκείνο το ατέλειωτο παζλ της αρχής, έμεινα μ@λ@κας. Τελείως όμως. Εκείνο το κέρατο που έλειπε, ήταν τώρα στη θέση του. Τόσα χρόνια.....και να' το.Εκεί, όπως έπρεπε.
Σήκωσα τους ώμους και πήγα να πιώ τον καφέ μου που είχε σταλώσει, σφυρίζοντας χαμηλά το κομμάτι. Το κομμάτι της : https://www.youtube.com/watch?v=rfm-RlkehUk&fbclid=IwAR3gzS4uRZqdPUpf3V1Mt4fQVL6EsD8OBKxBpicQ38LmCWZce5zkJoNjiBo

Ικανούσθω το κοινωνικόν

Είπε ένα γεροντάκι " Υστερα από τόσα χρόνια νηστείας, ξαγρύπνιας και προσευχής, νομίζω εν τέλει πως η μεγαλύτερη, η σκληρότερη, η πιό επίπονη άσκηση , είναι η κοινωνία προσώπων"....το ξαναβρήκα στους Κανόνες: και αν τίποτε άλλο -λέει- δεν μπορείς να καταφέρεις και αν δεν τα βγάζεις πέρα με τους άλλους αγώνες..."ικανούσθω το κοινωνικόν" , να είναι αρκετό για σένα να "βλέπεις" το πρόσωπο του άλλου, να του λες έστω μια καλημέρα, μέσα από την καρδιά σου.
Αυτό το "λίγο" , το "τόσο πολύ"...

Του Οσίου Γελασίου (του μίμου)

Όλοι μας, δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από μια ανοιχτή πληγή.

Ξεχάστε τα κομψευόμενα στιχάκια, την αλήθεια θα τη βρείτε στους καζαμίες.

Ελπίδα μου ζήτησες, δεν είχα παρά ένα τελευταίο ladose.

Aποτύχαμε κατά κράτος καρδιά μου.

Άγιος, είναι συνήθως ένας πετυχημένος καταθλιπτικός (αλλά "και των αγίων άψηται μώμος").

Τα περί παραμυθίας, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...

Κι η μοναξιά του Σταυρού, πάντα εκεί, να παρωδεί κάθε έννοια μέριμνας και συμπαράστασης.

Τόση νύχτα, ποτέ.