Tόση νύχτα , ποτέ..

του καπεταν-Σταύρου,της πρωτοκόρης του


Αύγουστος έλκων ,
στις καυτές ασβεστωμένες πέτρες
με δυό τσακισμένα , αναίτια ύψιλον ,
σαν τις πατερίτσες του κακομοίρη του πύραυλου
που ποτέ του δεν υπήρξε ανάπηρος.
Ατύχησε λέγαν στο χωριό , αορίστως ,
χτυπώντας με το νύχι κάτι βρασμένα αγρινίου
κάτω απ’την κληματαριά της Αργύρως ,
Ωχ…παιδιά γραμμένα…..

Κι ύστερα εσύ ,
που άφηνες αμανάτι το καλοκαιρινό σου δέρμα
πάνω στα βράχια της καρακοφωλιάς
Βροντώντας το πορτόνι σ’ ένα ξεθυμασμένο χαίρετε
Ποιός χαίρεται γαμπρέ μου πιά…
Και ποιός ακούει τα ξελιγωμένα σου πέδιλα
κοιμούνται τώρα έτσι απαλά
Δίπλα σ’έναν εκ γενεττής θεόστραβο αστερία
εκεί , στις μακρυαπούντες …
με νύχια φαγωμένα απ’τα γράσσα
κάποτε κόκκινα - σα φλέβα τσίλικια έλεγες ,
φλέβα μωρού παιδιού
και μ ‘ ένα γέλιο σκαστό μπροστά στις νοτισμένες ρώγες σου
απειλούσες τη νύχτα ...
(τόση νύχτα , ποτέ ) .

Η Ιωάννα με τον Κο.
Καμμια εικοσπενταρια χρονια μετα ,
ο Κωνσταντινος θα προσφερει ακομα
γην και υδωρ
ενω η αλλη θα ειναι ετοιμη πια
να τον καταπιει με τα παπουτσια...
Ερμε Κο..
Μη μεγαλωσεις..

Ανθ ' ημών , Γουλιμής....

Χίλια μακρινά καλοκαίρια μετά
Γεράσαμε έρωτά μου , γεράσαμε
και δε ρισκάρω πιά
το δέρμα μου
στις αλμυρές προεξοχές των βράχων .
Τόσο νερό.... χαράμι.
H ανάσα σου τότε μύριζε ροδάκινο
το αίμα σου φρέσκο
έγλυφα μιά σταγόνα με την άκρη της γλώσσας .
Γελούσες , λάβετε - πίετε....
μετά , χανόσουν πάλι στις βάθρες με τους τρίτωνες
και κάτι σάπια νούφαρα-ερείπια
από ξεχασμένους Αύγουστους ,
θυμάσαι.
Που έκλεβα απ'το πρωινό φως
γιά να σε δω να γυαλίζεις,
εμβρόντητη , συντετριμμένη .
Μέσα στα ένδοξα σκουπίδια ,
τις καρπουζόφλουδες ,
το λάδι καρύδας ,
τις καπότες ενθεν κακείθεν .
Ω , οι ωραίες μέρες......