Προσκυνήματα..

Τι θυμήθηκα τώρα..Χειμώνας, εγώ , ο χοντρός , καμμιά σαρανταριά χρονών σκάρτα να'χαμε τότε και οι δυό μαζί,Σαββάτο, κάπου (πάλι ) έχουμε γίνει κορκόδειλοι σε μιά ατέλειωτη λούπα ρετσίνα-σουρωτή και τούμπαλιν, ο χοντρός κάποια στιγμή έχει έμπνευση : μασ'τα να φύγουμε ρε,πάμε Βαρδάρι.-Βαρδάρι , που ρε μαλάκα? Παντρεμενάδικα , έχω άκρη....Καμμιά φορά , φτάσαμε.Λίγο πιάστηκε η ψυχή μου ανεβαίνοντας μιά ημισκότεινη μάλλον κατουρημένη σκάλα ( βρόμούσε..) , πίσω απ' το τσοντάδικο αλλά όταν έβαζε κάτι ο χοντρός στο τεράστιο κεφάλι του , ΄ήταν σχεδόν απίθανο να του το βγάλεις...Σκάμε στην είσοδο,πρώτος όροφος λέμε,σφαίρα ο μαιτρ , παρακαλώ οι κύριοι , περάστε.Το μαγαζί απο μια γρήγορη ψόφιο , δυό μεσόκοπες μπροστά,σε καλό τραπέζι να φαίνονται, τρία-τέσσερα γκαρσόνια της πυρκαγιάς με άσπρα( κάποτε) σακάκια μαζεμένα όλα μαζί στα σκιερά και χαχανίζανε και τέρμα η ένταση από κάτι ηχεία-σκυλιά "τζούμπα-τζούμπα, τα-ρα-ραμ ! " , κάτι τέτοιο.Οταν άκουσα το χοντρό να ψιθυρίζει στο - βρόμικο- αυτί του μαιτρ - τζόνυ και θα το ανοιξεις εδω, χαλάστηκα ( θα μέναμε ώρα λοιπον..).Τέλος πάντων, ήρθε ο τζόνυ , ανοίχτηκε μπροστά στα μούτρα μας κάτω απ' το θολωμένο πλην αυστηρό βλέμα του χοντρού που έγνεψε καταφατικά γιά το "καλώς έχει" , φύγανε και δυό ποτήρια στις μεσόκοπες με πρόσκληση να έρθουν στο τραπέζι μας και το τσαλακωμενο πενηντάρικο ξερωγω, στην τσέπη του γκαρσονιού κατά τα πρέποντα.Οι κυρίες χαμογέλασαν, σκουντήχτηκαν, , σήκωσαν τα ποτήρια,ήπιαν αλλά έμειναν στη θεση τους.- Θα ' ρθουν ρε , μας παίζουνε , μη σε νοιάζει ( δε μ' ένοιαζε). Κάποια στιγμη , ένα σούσουρο στην πόρτα, μπαίνει ένας Γαρδέλης με μπούκλες , Κύριε ελέησον , μαύρο πουκάμισο,μαύρο παντελόνι , άσπρη στενή γραβάτα, μπότα φιδοδερμα με τετράγωνη μύτη και γύρω του πεντέξι παρόμοιοι να μυρίζονται τον αέρα σα σέτερ στη φέρμα , πανικός.Ο μαιτρ , τα γκαρσόνια, κωλοπιλάλα , υποκλίσεις, στο φτερό τραπέζι από μέσα , απ' τα καλά, στη μιά άκρη της πίστας, απέναντι απ' την είσοδο και δυό απ' τους παρατρεχάμενους όρθιοι κι ακινητοι πίσω απ' το Γαρδέλη , ούτε τσολιάδες λέμε.Θα πήγε δυόμιση, τριες ξερω γω, δεν εβλεπα μπροστά μου , ο χοντρός επαναλάμβανε σταθερα ότι θα' ρθουνε κι ότι ακόμη μας κάνουν παιχνίδι αλλά είχε πιά θολώσει κι αυτός για τα καλά, αφού όταν κοίταξα τελευταία φορά προς το μέρος τους, οι κυρίες είχαν εξαφανιστεί..Ξαφνικά , εκεί που είχαμε ήδη συνηθίσει τα ουρλιαχτά απ' τα ηχεία, πέφτει μια σιωπή στο μαγαζί , νέκρα λέμε. Δευτερόλεπτα.Ο Γαρδέλης κοιτάει ίσια μπροστά , στο κενό- αρχίζω να ανησυχώ στ' αλήθεια, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια σκεφτόμουνα..Και τότε σκάει από κείνα τα φοβερά ηχεία ( τέτοιες φανταζομουνα τις σάλπιγγες της Αποκάλυψης) η φωνή της μάμα-Ρίτα να λέει το "Ιστορία μου, αμαρτία μου" και δεν το πίστευες αλλά ήταν ακόμα πιό δυνατά απο πριν.Και βλέπω ρε φίλε το Γαρδέλη , να σεγοντάρει ένα δυό στιχάκια και μπαπ ! να κουτουλάει το κεφάλι στο τραπέζι και να πιάνει κάτι κλάματα....λυγμούς ρε φίλε σου λέω, δεν είχα δει ανθρωπο ν κλαίει έτσι και βάλε με το νου σου ποιός, πού , πότε...απίστευτο.Τέλος πάντων, είχα μείνει με τα σαγόνια κρεμασμένα, όταν σε μιά στιγμή...τι να δω ρε φιλε, το λέω κι ανατριχιάζω μιλάμε.Ο Γαρδέλης να σπαράζει και να βαράει το κεφάλι στο τραπέζι όταν ο ένας απ' τους παρακεντέδες από πίσω, κάνει τη μαγική κίνηση. Βγάζει ΠΟΛΥ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ , μαντηλάκι, φυσικά λευκό, φυσικά υφασμάτινο και το περνάει στη χούφτα του Γαρδέλη που συνέχιζε απτόητος το κλάμα ! Ρε συ....ΜΑΝΤΗΛΑΚΙ ! Τότε, εκεί , σ' εκείνον ! Δεν άντεξα άλλο , σ' ορκίζομαι.Αρπαξα όπως - όπως τον ήδη τελειωμενο χοντρό και κουτρουβαλιαστήκαμε στην κατουρημέν

η σκάλα όπως μπορούσαμε.Πραγματικά, ακόμη και σήμερα το πιστεύω. Αν δεν είχαμε φύγει έτσι όπως φύγαμε , δε θα τη βγάζαμε καθαρη εκείνο το βράδυ. Τα όρια της σοβαρότητας και της αρμόζουσας συμπεριφοράς σ' εκείνο το κωλάδικο, τα είχα αγγίξει αρκετές φορές μέσα στη νύχτα.Απλά , εκείνο το μαντηλάκι, με τέλειωσε.Θα γελούσα ασταμάτητα σα μαλάκας μπροστά στον βαλαντωμένο Γαρδέλη και -φυσικά- κάποιος απ΄τους δυό τσολιάδες, ίσως ο άλλος, όχι αυτός με το μαντηλάκι , θα με σκότωνε.Ετσι απλά.