Nα προσέχεις, ε?

Kι όμως …
Η σιωπή έλεγες , δεν είναι πάντα χρυσός.
Μερικές φορές , είναι απλώς κίτρινη.
Να , τώρα που ήρθε κι έκατσε απαλά , πάνω στα κεφάλια μας ,
σαν άγιο πνεύμα .
Κι εμείς , μάθαμε ξαφνικά να μιλάμε τόσες γλώσσες ,
που δεν μπορούμε πιά να πούμε «χιόνι»
και να κρυώνουμε στη δικιά μας ,
που δεν ξέρουμε ούτε «μη φύγεις» να ψιθυρίσουμε
σε κείνο το παλιομοδίτικο μαύρο παλτό που απομακρύνεται .
Μόνο οι κραυγές μείνανε πιά γιά να συνεννοούμαστε,
(άντε τώρα να της πετάξεις στα μούτρα
ένα κραυγαλέο «σε θέλω» , αγνοώντας
το τρίξιμο, από δεκάδες ξεχαρβαλωμένα παραθυρόφυλλα
που μισανοίγουνε ξελιγωμένα ..)
και στους δρόμους , κάτι άχρηστα «λοιπόν..» ,
κάτι « χαθήκαμε….» , να επαιτούν
περισσευούμενα από παλιές κουβέντες ,
τότε που δεν είχε φτάσει ακόμα η ευλογία Κυρίου ,
και μαζευόμασταν στο καφενείο , έτσι ,
κάθε απόγευμα
να πούμε τάχα τα δικά μας ,
τότε μωρέ,
τότε που ζούσαμε.