Οτι πολύ σε ηγάπησε...

Εγώ και η Μ.
Το γραφείο του γιατρού,πεντακάθαρο,υποφωτισμένο,τρομακτικό,όπως πρέπει να είναι ένα "σοβαρό" ιατρείο αναπληρωτού καθηγητή.
Απέναντι,οι ακτινογραφίες της Μ , κρεμασμένες στο λευκό πίνακα.
Ακόμα και στις ακτίνες ,το στήθος της δείχνει υπέροχο ,σκέφτομαι ,σχεδόν ερεθισμένος - μα τι κάνεις εκεί ηλίθιε,συγκεντρώσου αμέσως ,δεν είναι ούτε η ώρα ,ούτε βέβαια και το καλύτερο μέρος γιά να ονειρεύεσαι τις βυζάρες της Μ. , να'το πάλι μόλις είπα "βυζάρες" άρχισε να μου σηκώνεται , τι μαλάκας Θεούλη μου, οριστικά πλέον με βλέπω στην κόλαση , σ'ενα τεράστιο καζάνι να σιγοβράζω ..
ενώ απέναντι , στον παράδεισο όσων κατάφερναν σ' όλη τους τη ζωή να καυλώνουν μόνον στα ενδεδειγμένα μέρη , η Μ. , να με κοιτάει λυπημένη , με δυό τεράστιες τριχωτές χερούκλες να την πασπατεύουν αχόρταγα , παντού..
Λυπημένη δηλαδή θέλω να πιστεύω - γιατί αν φανταστώ ότι ερεθίζεται με τα χάδια
αυτηνής της αρκούδας πίσω της θα...

Ξερόβηχας ( ο γιατρός ) . ..
-Λοιπόν....κυρία Μ. , φαίνεται πως έχουμε πρόβλημα .
Εμένα με αγνοεί , ψιλοστράβωσε στην αρχή που ενώ ξεκίνησε όλο χαμόγελα την ανάκριση , μιλώντας βέβαια πάντα στη Μ. :
- O σύζυγος ? ( γιά μένα )
- Λείπει γιά δουλειές ! Πετάχτηκα εγώ μάλλον πιό απότομα από αυτό που θα δικιολογούσε η θέση μου ως " φίλου που συμπαρίσταται " , ενώ εγώ αισθανόμουν
πάντοτε "αντ' αυτού" , μέχρι και τις παντόφλες του φόραγα όταν έλειπε σε ταξίδια , πήγαινα στο περίπτερο γιά τσιγάρα, έφερνα εφημερίδες τις Κυριακές , κατουρούσα ορίζοντας την περιοχή μου....
Τα μάτια του γιατρού στένεψαν καθώς με κοίταξε απ'ευθείας γιά μία και μόνη φορά σ'όλη τη διάρκεια της επίσκεψης.
Εκτοτε απευθυνόταν πλέον μόνο στη Μ. , ακόμα και γιά τις φράσεις που χρειαζόντουσαν οπωσδήποτε πληθυντικό (..- Ξέρετε , αυτές οι ιστορίες τραβάνε μακριά και συνήθως κοστίζουν..δεν ξέρω βέβαια τα οικονομικά σας...κλπ,κλπ...)
Καμμένος , σκέφτηκα χαρίζοντάς του ένα κακό χαμόγελο γιά να δείξω ότι κατάλαβα.

- Κι εσείς "αντ' αυτού " γιατρέ μου ? ήθελα τόσο να ρωτήσω και πιθανόν θα το έκανα
τέτοιος μαλάκας που είμαι αν δεν είχε σταματήσει η αναπνοή μου σα να με βάρεσε νταλίκα στο στήθος , από κείνες τις βουλγάρικες , τις ανασφάλιστες , που διασχίζουν τη νύχτα, συγκεντρώσου ανόητε , χεσ' τις νταλίκες τώρα , "πρόβλημα" , είπε " πρόβλημα "
ο ποντικομούρης , ο αγάμητος , ακούστηκε πεντακάθαρα μέσα στη χεσμένη σιωπή και των δυό μας , τη δική μου και τη δική του αφού η Μ. περιεργαζόταν ακόμα
με "επαγγελματικό " ενδιαφέρον τις ακτίνες , ως φωτογράφος βλέπεις πίστευε πως είχε κι
ένα λόγο παραπάνω .

"Πρόβλημα" .
Και τώρα ?

(συνεχίζεται ? )