Eh alors , Jean-Marc...

Άνθρωποι όπως ο μακαρίτης πλέον J.M.Reiser (ο τύπος με το μισοφαγωμένο ποδάρι και το τσιμπούκι πάνω στον κροκόδειλο ) είχαν καταφέρει - όσο ζούσαν - να κερδίσουν τόσες αντιπάθειες ( το σκίτσο το έκανε όταν ο καρκίνος που τού 'τρωγε τα κόκκαλα,του φαγε εκείνο τον καιρό και το πόδι..) , όσες δεν είχαν όλοι μαζί οι κακομούτσουνοι , οι μαχαιροβγάλτες και οι βιαστές παιδιών , όλα τα χρόνια στη Γαλλία.Το ήξερε και συνέχιζε να προκαλεί ( τι?....) : κορόϊδεψε κάθε τι όσιο και ιερό για τους συμπατριώτες του , τους παπάδες,τους χωροφύλακες, τους σκιερ , τους κομψευόμενους των γραφείων, τους ανέργους που έπιναν αραχτοί στο άθλιο διαμέρισμά τους τα επιδόματα της πρόνοιας στην υγειά όσων σηκωνόντουσαν χαράματα για να πάνε στις κακοπληρωμένες δουλειές τους , τα ' βαλε - γελώντας - με τους αριστερούς , τους φασίστες, τους φιλόζωους, κορόϊδεψε σκληρά το γαλλικό μπερεδάκι , την πρώτη μετάληψη των δαντελοφορεμένων κοριτσιών , τις τηγανητές πατάτες .....στο τέλος τα 'βαλε και με τον οργασμό.Θυμάμαι τους σοβαρούς πενηντάρηδες να πηγαίνουν παρέα με τις γυναίκες τους σε "συμβούλους ζευγαριών" και να ομολογούν ντροπιασμένοι ότι εντάξει...δεν είναι και τόσο κακοί αλλά πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης κλπ...κλπ...ώσπου το βράδυ να βρεθούν με την παρέα στο cafe και να τα κοπανήσουν μέχρι τελικής πτώσεως φωνάζοντας " Να και στον οργασμό !!!! " , με τη γνωστή απρεπή χειρονομία. Από την άλλη μεριά , όλοι οι "σοβαροί" , αυτοί που "μετράνε τις κουβέντες τους" και κάθε τους λέξη ζυγίζει ένα τόνο σωφροσύνης και συμπυκνωμένης σοφίας , τον τίμησαν ( χα,χα) με την παρουσία τους στην τελετή , σφίγγοντας τα νύχια στις γροθιές τους που ακόμη και τότε , εκείνος συνέχιζε να τους προσβάλλει, να προκαλεί και να κοροϊδεύει ( είχε εκφράσει ως τελευταία επιθυμία , να πάει στο νεκροταφείο για την κηδεία του, με...τα πόδια !!! ). Λοιπόν : σοβαρότης και "αστεία" στα όρια του κοινωνικώς επιτρεπτού vs ειρωνικός σαρκασμός και ασυγκράτητο γέλιο μπροστά σε κάθε τι "μεγάλο " , "συλλογικώς εγκεκριμένο" και " ιερό" ...σημειώσατε 1. Ισως βέβαια να είναι που εκείνοι , παίζουν ΠΑΝΤΑ στην έδρα τους. Ίσως πάλι , να φοβούνται μη τυχόν , μαζί με το ασυγκράτητο γέλιο , τους ξεφύγει και καμιά κλανιά και "γίνουν δημοσίως ρεζίλι"....Eh. alors..bon voyage cher Jean Marc....a la proche .