Σαράντα μήλα,μήλα κόκκινα γιαβρί'μ...

" ... Κατηφόριζα κουτσά στραβά την Ιουλιανού , τίγκα στους
προσωρινά διαμένοντες η γειτονιά , φοιτηταριό και μετανάστες..
κρύο που λες ,ψύχος δριμύ, ο βοριάς που τ`αρνάκια παγώνει ,
αρρωστάκι εγώ βγήκα να πιώ καμμιά σούπα στο Εδεσσαικόν και στο
μυαλό μου η κουβέντα της Ρηνιώς, της Ρηνιώς που μπορούσε αλλά
δεν άντεξε " αγάπη είναι να νοιάζεσαι.." και δος του
παγωνιά,μέσα κι όξω...
Μπροστά, ζευγάρι μεταναστών. Αυτή μάλλον ξανθιά, με στράς και
στραβοπατημένο ξώφτερνο, μια ζώνη δίχως φούστα , άλλα δεν
πρόλαβα να δω .
Εκείνος, λιανός,ντερέκι,φτηνό κουστουμάκι και γιακάς αερόπλανο.
Προχωράν και μάλλον καυγαδίζουν , στη γλώσσα τους , δηλαδη η
ξανθιά λέει διάφορα φωνάζοντας ολοένα και περισσότερο κι
εκείνος καπνίζει και ακούει δίχως ένα " κιχ " για κάμποσην
ώρα...
Κάποια στιγμή , τον βλέπω σταματάει - κόκκαλο κι η ξανθια .
Πατάει το τσιγάρο του και της λέει-σε σπασμένα Ελληνικά πια- :
- Γαμώ το αίμα της πουτάνας της καρδιάς σου !!!!
Υστερα,έφυγε.
Η ξανθιά ένα με το ντουβάρι,το στόμα μισάνοιχτο σαν παγωμένο
καρεδάκι σε κόμικς, την προσπέρασα και μπήκα στο πατσατζίδικο .
- Νταμαράκι με σαρδένι,πέταξα αόριστα στον Ιορδάνη τον κουτσό
που ήρθε μ`ενα χιλιοτρυπημένο βετέξ να καθαρίσει - τάχα - το
μουσαμά στο τραπέζι μου .
Ηταν νομίζω , η βραδιά του millenium .
Σε λίγο ξημέρωνε . "