Μιά τόσο μακρινή απουσία...

Γιατί γράφω ? Αλήθεια λέει ο Γιάνναρης , ίσως γιατί κατά βάθος , όλοι θέλουμε να γίνουμε βούκινο...
Η μάννα μου εγχειρίζεται απο βδομάδα , όγκος θυροειδούς , ίσως κακοήθης . Σίγουρα κακοήθης αλλά θα πληρώσουμε ότι χρειαστεί γιά να κρατήσουμε αυτό το "ίσως " σε εκρεμμότητα , όσο γίνεται περισσότερο .
Ζήσαμε έτσι κι αλλιώς πάντοτε με αναστολή σ'αυτή την τόσο μα τόσο αρπαγμένη από κάθε είδους δράμα- πιθανό και απίθανο - οικογένεια...
Είμαστε κάπως σαν τους δύο τύπους στο " Τέλος παιχνιδιού " , Μπέκετ :
- Xάμ : E , Kλόβ , πιστεύεις στη μέλλουσα ζωή ?
- Κλόβ : Μα , η δική μας , πάντα τέτοια ήτανε...
Αστείο ε ? Από τα αστεία που λατρεύουμε , παρακολουθώντας αυτούς που τ'ακούνε να φτύνουν κρυφά τον κόρφο τους και να ορκίζονται "γιά πολλοστή φορά" ότι ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δε θα μας ξανακαλέσουν στο πάρτυ γεννεθλίων τους....
Δεν είμαι έτοιμος φυσικά και γιά να μη γελιόμαστε δε νομίζω πως θα είμαι ποτέ , είναι όπως όταν έμπαινα να καταταγώ πριν χρόνια , τρία βήματα μπρός , δύο βήματα πίσω , ας είναι καλά ο Μήτσος ο χοντρός που μου πάτησε μιά γερή σπρωξιά και πέρασα την πύλη , ε μετά τίποτα ...μετά είναι απλά το τέλος , τελειώνουν οι λέξεις..πεθαίνουν τα πράγματα ..."όλα τ ' άλλα είναι σιωπή "...
Ενα κομμάτι απ'τη σάρκα μου , ένα κομμάτι απ' την ψυχή μου θα χαθεί , ήταν πάντα εγώ , η μάννα μου ήταν πάντα εγώ , τόσο εγώ , όσο ούτε εγώ δεν ήμουν ποτέ...
Εζησε πάντοτε μέσα μου και πάνω μου και μέσα από μένα , σταυρώθηκε ξανά και ξανά και δεν άφησε στάλα αίμα να προδώσει τη συναλλαγή , εγώ αντί γιά κείνην, υποθήκη μιάς ζωής που ευχαρίστως αντάλλαξε με το όνειρό της γιά τον λυπημένο πρίγκιπα , συχνά λυπημένο αλλά πάντοτε πρίγκιπα , τίποτα λιγότερο από πρίγκιπα στο μοναδικό πράγμα που κράτησε γιά τον εαυτό της - τη δικιά της ταινία όπου εγώ έπαιζα - έγραφα - σκηνοθετούσα και στο τέλος πετύχαινα , άλλωστε ζούσε γιά το τέλος , αυτό το μεγάλο - ευτυχισμένο - γεμάτο δόξα , τιμή και αναγνώριση γιά τον λυπημένο της πρίγκιπα τελος...
Οχι , δεν είμαι έτοιμος. Θα συμβεί και θα πρέπει να είμαι εκεί , δεν θα μπορέσει αυτή τη φορά να με κρύψει , όπως έκανε πάντα δικιολογώντας διακριτικά την απουσία μου από κάθε κηδεία που συνέβει στο σόι από γεννησιμιού μου , απουσία που φυσικά , είχε η ίδια προετοιμάσει και οργανώσει , προστατεύοντάς με από την οσμή του θανάτου που στο μυαλό της ήταν εντελώς αταίριαστη γιά έναν πρίγκιπα , τον πρίγκιπά της....
Αυτή τη φορά θα είμαστε εκεί. Οι δυό μας . Οπως πάντα . Μόνο οι δυό μας . Δε θα με κρύψει , δε θα μπορέσει. Οχι αυτή τη φορά. Αστείο ε ? Τη φορά που θα το έχω περισσότερο ανάγκη , τη φορά που θα έπρεπε , θα ήταν τόσο σημαντικό να οργανώσει άλλη μια διακριτική , άλλη μιά πετυχημένη διαφυγή , αυτή την τόσο εξαιρετική φορά , εκείνη δεν θα μπορέσει .
Κι έπειτα ? Επειτα τίποτα . Η χώρα του βόρειου πόνου , η χώρα των εσχάτων πραγμάτων , το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα , λόγια ξένα πιά , άλλα δεν έμειναν ,
ενώ η ζωή - φυσικά - συνεχίζεται..
Χα!